Manavgat dilinden Ahmet’e “Amad’ım” derler bilirsiniz..
Amad güzel adamdı, deli dolu yüreği ile kah
kükrer.
Yeri geldiğinde koskocaman cüssedeki sevgi dolu
yüreği ile ağlardı.
Her ne kadar “Erkekler ağlamaz” da deseler
Amad’ta ağlayan delikanlılardandı.
7’den 70’e birçok kişinin işine koşar.
Gecesini, gündüzüne katardı.
Hele hele garibansa koşacağı adam önüne kadar
fizana kadar gider garibanın işi çözülsün diye uğraş verirdi.
Koskocaman cüssesinde sevgi dolu yüreği vardı
Ahmet Arı’nın.
Lakabını nasıl aldığına gelince kimi delikanlı
yıllarında futbol oynarken dönemin Trabzonsporlu ünlü futbolcusu Dobi Hasan’dan
esinlenerek “Dobi Ahmet” denildiğini.
Kimileride Ahmet’in korkusuz ve mangal gibi yüreği
ile yeri geldiğinde kükrediği ve karşı tarafa korku saçtığından Dobi
denildiğini anlatır.
Bu yöreye ilk geldiğim yıllarda Side’de
tanımıştım Ahmet Arı’yı..
Taksicilik yapar, müşterek dostların masasında
sohbetler ederdik.
Uzun yıllar ağabey kardeş ilişkimiz devam etti.
Son yıllarda ise en çok birlikte sohbet etme
olanağı bulduğumuz şey ortak hastalığımızdı.
Ahmet’te bende guak hastalığına yakalananlardandık.
Evrenseki stadında bir araya geldiğimizde ilk
işimiz bu illet hastalıktan nasıl kurtulacağımızı ve sigarayı nasıl
bırakacağımızı konuşurduk.
Bazen de Antalya caddesinde Nur pastanesi
önündeki belediyenin yaptığı camdan korkuluklara dayanır sigaranın kötülüklerini
konuşur, nasıl bırakacağız derken dumanını da içimize çekerek sohbet ederdik.
En son konuşmamızı ve sohbetimizi çok iyi
anımsıyorum..
5 Nisan 2015 Pazar günü idi..
Evrenseki stadında Kırıkhanspor ile
Manavgatspor karşılaşması vardı.
Bir gün önce yani 4 Nisan benim doğum günüm
olduğu için sigaraya elveda demiştim..
Ahmet’e sigarayı bıraktığımı paylaştığımda
sevinçten gözlerinin içinin nasıl güldüğüne tanık oldum.
Yorgundu, yorgun olmasına karşın o gün
Manavgatspor’un Kırıkhanspor’u 1-0 yenmesi onun tüm yorgunluğunu almış ve bana
sigarayı bıraktığım için çok mutlu olduğunu anlatarak;
“Darısı başıma ağabey inşallah bu illetten
bende kurtulacağım” demişti.
Bu sohbetimizin ardından bir hafta geçmişti ki
Ahmet Arı’nın Dobi kardeşimizin vefat haberini aldım..
Gerçekten çok üzüldüm, benden gençti gelecekten
umutları ile beraber kendini mahveden sigarayı bırakabilme hayalleri vardı.
Olmadı,ömrü yetmedi kardeşimin..
Çok yoğun bir katılım ve cemaatle onu doğup büyüdüğü
köy Çayyazı mezarlığına defnettik.
Öyle çok dostu…
Öyle çok seveni varmış ki, buradan saymakla
bitiremem.
Ölümün varlığına her daim inanan bir kişi
olarak bugün gidenlerin yanına yarınlarda bizlerde varacağız.
Allah rahmet eylesin Dobi kardeşim.
Allah rahmet eylesin Ahmet Arı..
Yattığın mekanın cennet olsun..
Eşine, dostuna, akrabalarına, arkadaşlarına,
ailene ve herkese başsağlığı ve sabırlar diliyorum.
Haydi, kalın sağlıcakla.
Her şey yüreğinize göre olsun..
